Konstrukcja ściany zewnętrznej szczelinowej – warstwowej

 Ściana warstwowa: a) widok, b) przekrój pionowy; 1 — warstwa fakturowa, 2 — szczelina powietrzna, 3 — izolacja cieplna, 4 — izolacja z papy, 5 — warstwa wewnętrzna (cegła, pustaki lub bloczki), 6 — łącznik z drutu lub piaskownika, 7 — tynk.

Konstrukcję ściany zewnętrznej szczelinowej — warstwowej pokazano na rysunku. Warstwa zewnętrzna może być wykonana z cegły pełnej wyższej klasy, cegły klinkierowej lub betonu z oblicówką ceramiczną. Warstwa ta może być również wykonana z cegły, pustaków ceramicznych lub betonowych. Grubość ściany, jak również i grubości poszczególnych jej warstw zależą od wymagań użytkowych oraz rodzaju użytych materiałów.
Wewnętrzna ścianka nośna przenosi obciążenie od stropów ścian wyższych kondygnacji oraz obciążenie od zewnętrznej ścianki. Elementy murowe w tej ściance muszą mieć odpowiednią wytrzymałość, natomiast nie muszą być mrozoodporne, ponieważ chroni je przed niskimi temperaturami warstwa ocieplająca. Na całej grubości ścianki wewnętrznej występuje temperatura dodatnia.

Jeżeli w pomieszczeniu przewiduje się większą wilgotność powietrza niż normalna (>75%), wówczas stosuje się paroizolację osłaniającą materiał termoizolacyjny od strony wnętrza budynku. Do wewnętrznej ścianki przymocowuje się materiał ocieplający w postaci płyt i mat. Jest on mocowany do ścianki za pomocą kotewek i szpilek z nakładką dystansową lub miejscowo przyklejany.
Materiał ocieplający może być oddzielony od zewnętrznej ścianki szczeliną powietrzną, która powinna być wentylowana. Małe otwory nawiewne i wywiewne znajdują się u dołu i u góry ścianki zewnętrznej. Minimalna szerokości szczeliny powietrznej i przy stosowaniu materiału izolacyjnego wynosi 4 cm (zalecana 5 cm).
Zewnętrzna ścianka powinna być wykonana z najlepszych jakościowo elementów murowych, ponieważ ścianki tej z reguły się nie tynkuje. Stanowi oną elewację, budynku. Elementy murowe w tej ściance muszą cechować się bardzo dobrą odpornością na działanie mrozu oraz powinny mieć ładny wygląd.

Zewnętrzna ścianka w budynkach o wysokości do 12 m może być zaprojektowana jako samonośna na obciążenie pionowe. Obciążenia poziome są przenoszone na ściankę wewnętrzną przez kotwy i łączniki. W wyższych budynkach ścianka jest podpierana co 1-3 kondygnacje. W miejscach tych wykonuje się dylatacje poziome.

Kotwy łączące dwie ścianki są różnego kształtu i przekazujące obciążenie poziome ze ścianki zewnętrznej. Kotwy muszą być odpowiedniego rodzaju i odpowiednio rozmieszczone, aby spełniły swoje zadania. Są one różnego kształtu i mogą być wykonywane z różnych materiałów, trwałych, odpornych na korozję i wytrzymałych.

Rozstaw kotew w zależności od szerokości szczeliny i grubości ścianki zewnętrznej powinien wynosić 0,5 x 0,5 m i nie mniej niż 4 kotwy ma 1 m2 powierzchni ściany.

Sposób zawieszenia ścianki zewnętrznej na wspornikach: a) przekrój pionowy ściany, b), c) warianty podparć; 1 — wspornik, 2 — prowadnica pozioma, 3 — prowadnica do regulacji pionowej, 4 — śruba regulacyjna, 5 — pozioma wkładka sprężysta w przerwie dylatacyjnej,6 — prowadnica pionowa.