Mur szczelinowy: a) przekrój przez ścianę w miejscu otworu okiennego, b) wiązanie cegieł w narożniku muru szczelinowego (cyfry oznaczają kolejność układania warstw), c) różne rodzaje łączników; 1 – tynk (rapówka), 2 – korytko ze spadkami w obie strony, 3 – zakrycie, 4 -obmurówka oddzielona od muru warstwą izolacyjną, 5 – szczelina powietrzna 7 cm, 6 – łącznik z drutu 06, 7 – izolacja ze spadkiem na zewnątrz, 8 – łącznik z płaskownika.
Najprostszy mur szczelinowy składa się z dwóch ścianek z pustką powietrzną między nimi. Mury te są stosowane w celu zwiększenia izolacyjności cieplnej ścian zewnętrznych, lub jako szczelne przegrody, które zabezpieczają od przesączania się wody przez ściany zewnętrzne narażone na silne ukośne deszcze (rys. a).
Zamknięte w szczelinach powietrze poprawia izolacyjność cieplną ściany. Szczeliny o szerokości 3—4 cm mogą przebiegać przez całą wysokość kondygnacji, ponieważ mała ich szerokość oraz chropowatość powierzchni ścianek utrudniają krążenie powietrza w nich zawartego. W przypadku stosowania szczelin o szerokości 5-8 cm należy ich wysokość ograniczyć do 50 cm. W tym celu każda 7 lub 8 warstwa cegły w murze przykrywa szczelinę na całej jej długości (rys.b).
Mury szczelinowe mogą być wykonane bądź z jednego materiału, bądź też z dwóch; ściankę zewnętrzną może stanowić cegła ceramiczna spełniająca rolę okładziny elewacyjnej, natomiast wewnętrzna może być wykonana z elementów o lepszych właściwościach cieplnych. W miejscach przewiązania ścianek cegłami tworzą się mostki termiczne, które pogarszają właściwości cieplne ściany. Izolacyjność cieplną ścian można poprawić przez wypełnienie szczelin materiałem izolacyjnym, np. styropianem lub wełną mineralną.
Aby nie dopuścić do nasiąkania i przemakania ścian na całej ich grubości wykonuje się ściany szczelinowe ze szczeliną nie przegradzaną o szerokości 5-7 cm. Obie ściany łączy się kotwiami z drutu lub płaskownika rozmieszczonymi pionowo co 5—8 warstw, a poziomo w odstępach 1,0—1,5 m.