Odpowiednio do rodzaju użytych elementów murowych rozróżnia się:
— mury ceramiczne,
— mury silikatowe,
— nury betonowe,
— mury z autoklawizowanego betonu komórkowego,
— mury z kamienia naturalnego.
Każdy mur składa się z drobnych elementów — cegły, kamieni, bloczków — układanych warstwami poziomymi. Kamienie, cegły i inne elementy układa się w murze najczęściej „na płask”, tj. prostopadle do sił działających na mur. Niekiedy jednak układa się cegłę na „rąb” lub „stojąco”, np. na fundamencie. Spoiny pionowe jednej warstwy powinny być przykryte pełnymi powierzchniami drugiej (górnej) warstwy.
Kamienie, cegły, bloczki i pustaki łączy się zaprawą. Do łączenia używa się zaprawy różnych klas w zależności od ich składu:
a) zaprawy wapienne,
b) zaprawy cementowe,
c) zaprawy wapienno-cementowe,
d) zaprawy cementowo-gliniane,
e) zaprawy gipsowe,
f) zaprawy gipsowo-wapienne,
g) zaprawy lekkie na kruszywach porowatych,
h) zaprawy napowietrzne,
i) specjalne rodzaje zapraw, np. o dużej wytrzymałości, lekkie przeznaczone do murowania, lekkie tynkarskie i izolacyjne.
Zaprawy lekkie przeznaczone do murowania mają na celu poprawienie izolacyjności cieplnej ściany.
Nośność muru zależy od:
— wytrzymałości elementów murowych,
— wytrzymałości zaprawy,
— rodzaju wiązania muru,
— kształtu i rozmiarów elementów murowych,
— kształtu i rozmiarów muru oraz podparcia.
W murach z cegły przyjmuje się grubość spoin wspornych (poziomych)’1 i poprzecznych wykonywanych przy użyciu zapraw zwykłych i lekkich nie i mniejszą niż 8 mm i nie większą niż 15 mm.
Spoiny poprzeczne uważa się za wypełnione, jeżeli zaprawa sięga na co najmniej 0,4 długości spoiny, w przeciwnym przypadku spoiny należy uznać za niewypełnione.