Gzymsy wieńczące: a) gzyms ceglany niezbrojony z pokazaniem więźby dachowej,, b) ceglany o większym wysięgu zbrojony bednarką, c) żelbetowy zakotwiony w murze; 1 -gzyms, 2 — kotew, 3 — krokiew, 4 — murłata.
Poziome warstwy muru wystające z lica ścian zewnętrznych nazywamy gzymsami. Gzymsy wykonuje się zarówno ze względów archi tektonicznych jak i w celach ochronnych, chronią np. przed wodą opadową.
W zależności od umiejscowienia gzymsu w ścianie budynku gzymsy dzielimy na:
a) wieńczące — wykonywane w górnym zakończeniu ścian,
b) międzypiętrowe — dzielące ścianę frontową na poszczególne piętra,
c) cokołowe — stanowiące ochronę cokołu wysuniętego z lica ściany,
d) nadotworowe,
e) podokienne — zwane również ławami podokiennymi lub podokiennik zewnętrznymi.
Wymiary gzymsu oraz sposób jego zakotwienia w ścianie muszą być tak dobrane, aby gzyms nie załamał się pod obciążeniem i nie wywrócił. Przy większych wysięgach wykonuje się gzymsy żelbetowe, rzadziej zaś ceglane zbrojone bednarką lub wzmocnione kształtownikami stalowymi. Na rysunku powyżej pokazano gzymsy wieńczące ceglane i żelbetowy. Gzymsy o większym wysięgu należy kotwić w murze.
Podokienniki mogą być wykonane z cegły wyprawionej zaprawą j zabezpieczone blachą (rys.a) lub mogą być z płyt betonowych.
Podokienniki: a) ceglany zabezpieczony blachą cynkową, b) betonowy.