Farby tradycyjne
Farby tradycyjne, poprzedniczki farb emulsyjnych, są zwykle wodorozcieńczalne i świetnie nadają się do odnawiania wnętrz zabytkowych i stylowych.
Takie farby to na przykład farba wapienna oraz farba klejowa. Obie pozwalają tynkowi „oddychać”. Farba klejowa nie może być myta, jedynie specjalne, mocniejsze jej odmiany mogą być delikatnie wycierane.
Farby strukturalne
To specjalne farby zawierające drobne kruszywo, które nadaje powierzchni grubszą, szorstką fakturę. Mogą być stosowane na ściany i sufity, by ukryć niedoskonałości powierzchni lub połączenia płyt gipsowo-kartonowych. Nakłada się je zwykłym wałkiem lub wałkiem fakturowanym. Przy grubszym nałożeniu, zanim farba wyschnie, można nadać powierzchni dekoracyjną fakturę, używając na przykład twardej szczotki lub packi metalowej.
Emalie
Zapewniają trwalszą powłokę niż farby emulsyjne; stosuje się je na ogół do drewna i metalu. Tradycyjnie oparte są na rozpuszczalnikach, ale obecnie pojawiają się także w wersji wodorozcieńczalnej. Niektóre ze współczesnych emalii są nawet szybkoschnące.
Przy użyciu zwykłych, błyszczących emalii uzyskuje się bardzo gładką, twardą powierzchnię. Farby te mają jednak tendencję do kapania i tworzenia zacieków. (Gęste emalie tiksotropowe są pod tym względem znacznie lepsze). Wersja niekapiąca, galaretowata (zarówno wodorozcieńczalna, jak i bazująca na rozpuszczalnikach) daje bardzo dobre efekty. Alternatywą dla farb błyszczących są farby matowe (stosuje się je do nadania drewnu stylowego wyglądu) oraz różne odmiany farb dających efekt półmatowy. Nie są one tak odporne i twarde jak ich lśniące odmiany, ale mogą być myte, by usunąć na przykład tłuste ślady palców.
Przed malowaniem surowego drewna należy powierzchnię najpierw zagruntować.
Jeśli zamalowujemy inny kolor, dobrze jest użyć powierzchniowej farby silnie kryjącej, która pokryje starą barwę bez stosowania dodatkowej warstwy podkładu.